in de media

Ik maak me al een tijdje boos over het lerarentekort. Of eigenlijk, over de onwil van de verantwoordelijke partijen om eens goed naar Plan B te gaan kijken: het verdelen van de onderwijstaken over bevoegde docenten en geschoolde jeugdprofessionals. Met de laatste niet in de rol van hulpverlener, maar als ‘agoog’: iemand die mensen helpt groeien binnen de sociale verbanden van de vriendenkring, de familie, de buurt, het verenigingsleven, het bedrijfsleven en de online community.

Dat onderwijsbonden, ministerie en vakbonden wegduiken voor de snelste oplossing voor het lerarentekort is ergerlijk. Maar pas echt pijnlijk wordt het nu dit tekort overal gebruikt – of misbruikt – wordt om het gebrek aan passend onderwijs te legitimeren. “We zouden best maatwerk willen leveren, maar ja, het lerarentekort.”

En nu was er de laatste versie van De Staat van het Onderwijs, waarin te lezen wordt hoe de kinderen van asielzoekers de rekening gepresenteerd krijgen van de onwil van de macht-hebbers in het onderwijs. Zo’n 2.000 leerlingen krijgen helemaal geen onderwijs, terwijl anderen maar een heel marginaal aanbod krijgen.

In haar brief aan de Tweede Kamer van 16 april 2025 verzucht staatssecretaris Mariëtte Paul maar weer eens dat ze helaas geen quick fix voor het lerarentekort heeft. Dus wel, mevrouw Paul. Maar dan moeten we ook eens een rondje de andere kant op durven lopen.

Ik klom maar weer eens in de pen. Het Nederlands Dagblad wilde mijn stuk graag publiceren.

Wil je het lezen zonder abonnement, stuur me dan een mailtje.

Sinds de Onderwijsraad bekend maakte onderzoek te gaan doen naar de mentale gezondheidsproblemen van een steeds grotere groep jongeren ben ik informatie aan het verzamelen over de manier waarop ‘school’ wordt gepositioneerd in rapporten over kinderen en jongeren met ernstige psychiatrische aandoeningen, zoals depressie, suïcidale gedachten, angststoornissen en neurosen. Het was opvallend, dat school in 99% van de teksten wordt gezien als de plek waarop te merken was dat het niet goed ging met de leerling (die wilde niet meer naar school) of als de plek waar kinderen zouden kunnen herstellen van de ellende die ze in andere omgevingen hebben meegemaakt. Maar dat er zeer sterke aanwijzingen zijn dat school ook ‘deel van de oorzaak’ kan zijn, dat kom je bijna nooit tegen. Komt dat doordat professionals elkaar dekken, en liever de ouders beschuldigen? Komt het doordat het ‘publieke’ professionals zijn, die makkelijker wijzen naar commerciële partijen op het internet dan naar publieke macht-hebbers? Of is het omdat je pas bij het schrijversgilde wordt toegelaten als school voor jou wèl gewerkt heeft? Ik weet het niet. Maar het wordt tijd om het goed te onderzoeken.

Daarom schreef ik het rapport De Kanarie en de Kolenmijn. Dat trok de aandacht van drie tijdschriften.

Het Montessori Magazine, februari 2025, bevat een bijdrage over mijn werk.

Voor het online Tijdschrift voor sociale vraagstukken schreef ik deze column. Op LinkedIn werd een post hierover inmiddels 14 keer herplaatst.

School Facilities plaatste dit artikel van Ingrid de Moel:

Al jaren maakt Thijmen Sprakel de geweldige podcastserie Edukitchen. In de zomer van 2024 mocht ik voor de microfoon plaatsnemen voor een lang gesprek over het probleem dat ‘onderwijs’ heet. “Mulder vliegt van de ene one-liner naar de andere”, schreef een luisteraar, “maar ze zijn allemaal raak”. Niet iedere leraar was enthousiast, maar dat is waarschijnlijk omdat pas aan het eind duidelijk wordt waarom ook het leven van leraren veel leuker wordt als ieder kind kan kiezen voor de meest zinvolle route. Oordeelt u zelf. Het gesprek is in twee delen geknipt, en ook gemakkelijk op Youtube te vinden (Edukitchen).